แต่สิ่งที่ต้องตกใจมากที่สุดก็คือชายแปลกหน้าคนก่อนนั้นได้มานั่งอยู่ตรงหน้า ฉันได้แต่นั่งแข็งอยู่กับที่ร่างกายฉันสั่นระริกเหมือนกระเพาะตีลังกา คำพูดที่อยากจะพูดออกไปมันติดอยู่ในลำคอเหมือนมันไม่อยากอยู่มา แต่แล้วชายผู้นั้นก็เอ่ยขึ้น
"สวัสดีตอนเช้าครับ"เขาเอ่ยอย่างนิ่มนวน ฉันไม่ตอบได้แต่นิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก
"ทำไมเงียบไปหล่ะ. ไม่อยากคุยกันหรอ ไม่เป็นไรงั้นคุณจะทำอะไรก็ได้นะ นี่บ้านคุณ"เขาเรียกฉันว่าคุณด้วย นี่ทำให้ฉันตัวชาไปหมด ไม่สินั้นมันคนบ้าชัดๆไม่เอาด้วยหรอก
ฉันมองตามเขาออกไปไม่ละสายตาฉันก็ไม่รู้ตัวเองว่าทำไมต้องไปสนใจไอ้งี่เง่านั้นด้วย ฉันนี่มันโรคจิตจริงๆ ที่จริงๆฉันจะมองให้แน่ใจว่าเขาจะออกไปจริงๆ อย่างน้อยๆเขาก็เป็นผู้ชายไว้ใจไม่ได้ต้องระวังตัวให้ดีๆฉันเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว !!!
"คิดอะไรอยู่หรอครับ"เขาเอามือมาจับไหล่ฉัน อีกครั้งที่ทำให้หน้าฉันร้อนผ่าว ฉันชอบไอ้นี่ไปได้ยังไงกัน
"แล้วนายเกี่ยวอัไรด้วย"แต่ละคำที่ออกมาจากปากมันดูไม่เป็นคำมันพูดยากเหลือเกินเวลาอยู่ต่อหน้าเขา
"ผมรู้แล้วกันว่าคุณคิดอะไรอยู่"
"แล้วไง"
"คุณอายุเท่าไร"
"แล้วจะทำยังไงให้ออกไปจากที่นี่"
"ถ้าคุณออกไปแล้วคุณจะเสียใจ"
"18"
"ขอบคุณ"เขพูดเสร็ดเขาก็ฉุดลากฉันแต่ไม่ได้แบบโหดร้่ายแต่แบบอ่อนโยน จนฉันยอมตามเขาไปแต่โดยดี
ตอนนี้เราอยู่ในรถฉันเอาแต่มองหน้าเขาเหมือยเขาจะรู้ตัวด้วยว่าฉันมองอยู่ตอนที่เขาหันหน้ามาฉันก็ไม่กล้สที่จะสบตาเขาจึงต้องหลบหน้าหนีมันอาจัป็นพิรุจอย่างหนึ่งก็ได้
"คุณหิวบ้างมั้ย"เขาผันมาสบตาฉันพอดี หิวหรอฉันคิด หิวจะตายอยู่แล้วแต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเขาไป หลังจากที่เขาถามเขาก็กลับีถไปที่ไหนสักที่ ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันชอบเขาอยู่หรือไม่ได้ชอบฉันก็ยังไม่รู้ใจตัวเองอยู่ดี ทางที่ดีฉันเลยหันไปดูข้างทางแทน มันทำให้ฉันประทับใจมาก ข้างทางนี้มันช่างสวยงามอะไรอย่างนี้มีพืชพันธุ์ไม้ดอกขึ้นโดยรอบแต่ก็ไม่รกเลยมันถูกจัดไว้เปผ็นระเบียนยังดูดีกว่าที่บ้านฉันฃะอีก
"นี่ผมสั่งทำนะเนี่ยเจ๊งป่าว"เขายิ้มอย่างเริงร่า แต่ฉันคิดว่ายิ้มนั้นน่ารัก เอ!!!เขสบอกว่าอะไรนะสั่งทำหรอเขาทำอาชีพอะไรกันแน่เป็นนักจัดสวนแน่เลยแต่นักจัดสวนจะมามีสิทธิ์ตั้งต้นไม้ในที่สาธาระณะได้ไง?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น