บทนำ

     ขณะที่ฉันหลับใหลเหมือนได้ไปเยี่ยมเยี่ยนอีกโลกหนึ่งที่คนส่วนน้อยจะได้คิดได้ฝัน ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจมัน"อาจ"จะเป็น"แค่"ความฝันก็ได้ ฉันกำลังศึกษาอยู่ในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ซึ้งแน่นอนฉันเตรียมตัวที่จะไปต่อมหาวิทยาลัยชื่อดังต่างๆ มีบ้างสิ่งที่กระตุ้นจิตใจมุ่งไปที่เพื่อนสนิทที่สุดของฉันเธอกำลังนั่งเหม่อมองไปทางหน้าต่างห้องเรียน เมื่อฉันทักไปเธอจึงสะดุ้งตื่นจากภวัง
   "มีอะไรหรือเปล่า ให้ช่วยมั้ย"ฉันทำเสียงให้ดูเป็นมิตรที่สุดเผื่อว่าเธอกำลังกลุ้มใจอยู่
   "เปล่าหรอ ไม่มีอะไรก็แค่ ฝั...น..น.."เธอสะดุดคำสุดท้าย และนั้นเองทำให้ฉันก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนวาน และนี้คือจุดเริ่มต้นของบทสนทนาที่ยาวนานเกี่ยวกับ"ฝัน"
   "มีคนส่วนน้อยที่จะรู้ตัวเอง ว่านั้นไม่ใช่ฝันธรรมดาๆ แต่มันเป็นฝันที่แสนพิเศษที่ไม่มีใครคิดถึงแก่นแท้ของมัน เพื่อนฉันบอกว่าที่ไม่พูดให้ฟังนั้นเพราะกลัวว่าฉันจะหาว่าเธอบ้า! ฉันกลับมาคิดอีกทีฉันก็คิดอย่างนั้นเช่นกันแต่บังเอิญว่าฉันก็มีเหตุการอย่างนั้นเกิดขึ้นกับตัวเองซึ่งจะกล่าวถึงครั้งแรกที่ได้ไปเจอกับที่ๆแสนวิเศษในตอนนี้
     ภาพมันเลือนลางมากแล้วมันก็เริ่มชัดขึ้น ฉันอยู่ในบ้านที่ฉันไม่เคยพบเห็นมาก่อนแต่ในทันทีที่เห็นมันฉันก็รู้สึกอบอุ่นใจ ปลอดภัยที่ได้อยู่ใต้รมชายคาบ้านหลังนี้ มันเป็นตอนกลางคืน ฉันมัวแต่แปลกใจที่มาอยู่ในที่ๆไม่รู้จัก ฉันจึงคลำหาสวิตไฟ พอแสงสว่างสาดส่องขึ้นบ้านนี้ก็ดูหรูหราไม่มีที่ติด มันไม่ใช่คฤหาส์มันเป็นแค่บ้านเดี่ยวที่ไม่ใหญ่โตนักแต่การจัดเรียงเครื่องใช้ทำให้ดูมีชีวิตชีวาประหนึ่งถูกสร้างมาเพื่อขุนนางชาววัง ฉันเดินไล่ไปตามชั้นหนังสือแปลกๆที่วางเรียงรายอยู่เต็มตู้ ชั้นสองมีเตียงคู่ที่ใหญ่และยาวมากตั้งติดกันหน้าต่างบานใหญ่ ฉันเปิดม่านดู เห็นจันทราส่องแสงนวนขาวสวยอยู่ทร่ำกลางดวงดาวอันพราวพราย ตอนนั้นเองฉันสังเกตเห็นคนมายื่นอยู่แถวๆหน้าบ้าน "บ้านหรอ"ฉันคิดอย่างน้อยมันก็เป็นบ้านหลังหนึ่งของฉันหรืออาจจะเป็นของเขาผู้นั้นก็ได้...