บทที่ 1 ชายแปลกหน้า

     ฉันรีบเดินลงไปทั้งร่างกายสั้นเทาด้วยความหวาดกลัว ทันทีที่ฉันเปิดประตูนั้นแสงจันทร์สุกเหลืองนวลส่องกระทบบนร่างชายผู้หนึ่งซึ่งกำลังหันมามอง แสงนีออนทำให้เห็นใบหน้าที่ชัดมาก เขาไม่ใช่คนเอเชียผมสีน้ำตาลสว่างแม้ในความมืด เขาเป็นคนที่ดูดีที่เดียว ฉันสังเกตว่าเลือดที่ใบหน้าเขาสูบฉีกผิดปกติ เขาหน้าแดงนั้นเองเขาหน้าจะอายุประมาณ19แก่กว่าฉันแค่1ปีฉันอยากจะเดินไปหาเขาแต่ก็ก้าวขาไม่ออกและแล้วก็เหมือนบางอย่างดับไปและก็สว่างขึ้นมาอีก
     ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงที่บ้านของฉันฉันอยากในถึงคืนนี้เร็วๆจนทนไม่ไหวอยากจะหลับไปอีกจังฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครฉันเชื่อว่าจะได้เจอเขาอีกแน่นอน ฉันมัวแต่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงจนลืมเวลาที่ต้องไปโรงเรียนเลย
     ฉันรีบถ่ายทอดเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เพื่อนฉันฟังเพื่อนฉันก็มีเหตุการณ์คล้ายฉันแต่ลักษณะบ้านไม่เหมือนกันแล้วเธอก็เห็นฉันอยู่บ้านฝั่งตรงข้างด้วย ก็แสดงว่าเราไปเจอกันในความฝันงั้นหรอมันเหมือนเป็นเรื่องที่ตลกมากแต่มันได้เกิดขึ้นแล้ว วันนั้นฉันเรียนไม่รู้เรื่องเลย

บทนำ

     ขณะที่ฉันหลับใหลเหมือนได้ไปเยี่ยมเยี่ยนอีกโลกหนึ่งที่คนส่วนน้อยจะได้คิดได้ฝัน ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจมัน"อาจ"จะเป็น"แค่"ความฝันก็ได้ ฉันกำลังศึกษาอยู่ในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ซึ้งแน่นอนฉันเตรียมตัวที่จะไปต่อมหาวิทยาลัยชื่อดังต่างๆ มีบ้างสิ่งที่กระตุ้นจิตใจมุ่งไปที่เพื่อนสนิทที่สุดของฉันเธอกำลังนั่งเหม่อมองไปทางหน้าต่างห้องเรียน เมื่อฉันทักไปเธอจึงสะดุ้งตื่นจากภวัง
   "มีอะไรหรือเปล่า ให้ช่วยมั้ย"ฉันทำเสียงให้ดูเป็นมิตรที่สุดเผื่อว่าเธอกำลังกลุ้มใจอยู่
   "เปล่าหรอ ไม่มีอะไรก็แค่ ฝั...น..น.."เธอสะดุดคำสุดท้าย และนั้นเองทำให้ฉันก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนวาน และนี้คือจุดเริ่มต้นของบทสนทนาที่ยาวนานเกี่ยวกับ"ฝัน"
   "มีคนส่วนน้อยที่จะรู้ตัวเอง ว่านั้นไม่ใช่ฝันธรรมดาๆ แต่มันเป็นฝันที่แสนพิเศษที่ไม่มีใครคิดถึงแก่นแท้ของมัน เพื่อนฉันบอกว่าที่ไม่พูดให้ฟังนั้นเพราะกลัวว่าฉันจะหาว่าเธอบ้า! ฉันกลับมาคิดอีกทีฉันก็คิดอย่างนั้นเช่นกันแต่บังเอิญว่าฉันก็มีเหตุการอย่างนั้นเกิดขึ้นกับตัวเองซึ่งจะกล่าวถึงครั้งแรกที่ได้ไปเจอกับที่ๆแสนวิเศษในตอนนี้
     ภาพมันเลือนลางมากแล้วมันก็เริ่มชัดขึ้น ฉันอยู่ในบ้านที่ฉันไม่เคยพบเห็นมาก่อนแต่ในทันทีที่เห็นมันฉันก็รู้สึกอบอุ่นใจ ปลอดภัยที่ได้อยู่ใต้รมชายคาบ้านหลังนี้ มันเป็นตอนกลางคืน ฉันมัวแต่แปลกใจที่มาอยู่ในที่ๆไม่รู้จัก ฉันจึงคลำหาสวิตไฟ พอแสงสว่างสาดส่องขึ้นบ้านนี้ก็ดูหรูหราไม่มีที่ติด มันไม่ใช่คฤหาส์มันเป็นแค่บ้านเดี่ยวที่ไม่ใหญ่โตนักแต่การจัดเรียงเครื่องใช้ทำให้ดูมีชีวิตชีวาประหนึ่งถูกสร้างมาเพื่อขุนนางชาววัง ฉันเดินไล่ไปตามชั้นหนังสือแปลกๆที่วางเรียงรายอยู่เต็มตู้ ชั้นสองมีเตียงคู่ที่ใหญ่และยาวมากตั้งติดกันหน้าต่างบานใหญ่ ฉันเปิดม่านดู เห็นจันทราส่องแสงนวนขาวสวยอยู่ทร่ำกลางดวงดาวอันพราวพราย ตอนนั้นเองฉันสังเกตเห็นคนมายื่นอยู่แถวๆหน้าบ้าน "บ้านหรอ"ฉันคิดอย่างน้อยมันก็เป็นบ้านหลังหนึ่งของฉันหรืออาจจะเป็นของเขาผู้นั้นก็ได้...