"เมื่อกี๊คุณว่าไงนะ"ฉันกำลังงงกับของเขาเป็นอย่างมาก
"แล้วไง"เขาพูดกวนประสาท
"ก็คุณเอ๊ย นายบอกว่านายสั่งทำ"
"ก็ใช่ไง"
"แล้วนายสั่งทำได้ไง"
"พ่อผมใหญ่มั้ง"
"ฉันเอาเรื่องจริง"
"เดี๋ยวค่อยคุณกันหมดเวลาของเราแล้ว"พอสิ้นเสียงของเขาฉันอยากจะระเบิดใส่หน้าเขา กวนซะที่หนึ่งเลย
มันจบแล้วหรอ ฉันยังอยากจะคุยให้เสร็ด เขาพูดถูกถ้าฉันออกจากที่นั้นไปฉันจะเสียใจจริงๆอย่างที่เขาว่า ฉันรู้สึกว่าเวลาอยู่กับเขาแล้ว...อบอุ่น ฉันนี่ไม่ยอมรับความจริงสักทีว่าฉันน่ะ... กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอ"แม่ของฉันดึงผ้าห่มออกไป เฮ้อฉันอยากที่จะอยู่ที่นั้นตลอดไปเสียแล้ว เพราะเหตุผลเดียวเพราะที่นี่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆฉันขาดเขาไปไม่ได้จริงๆไม่รู้ทำไม แต่เราต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ต้องอดทนคืนต่อไปให้ได้
ฉันกำลังเดินเหม่อลอยทั้งๆที่เมื่อก่อนวิ่งแทบตายเพราะสายแล้ว สายแล้ว!!! ฉันจึงรีบเดินเร็วขึ้นเร็วขึ้น แล้วก็วิ่งๆๆๆๆโครม.….…..……………
"ขอโทดๆ"ชายผู้หนึ่งหันมามองแล้วทันใดนั้น พระเจ้า!!!นั้นมันไอ้ปอนี่ ตัวฉันร้อนขึ้นอีกแล้วเขามีท่าทีเหมือนคนนั้นเลยคนที่อยู่ในความฝัน นี้ถือว่าเป็นครั้งแรกในเทอมนี่ที่ฉันได้คุยกับเขาเลย
"อ่า..."คำพูดไม่ยอมหลุดจากปากฉัน เขาพยุงตัวฉันขึ้นโดยเร็ว
"สายแล้วนะแต่ไม่เป็นไรเราจะพาเทอไปห้องพยาบาล ดูสิหัวเขาทะลอกเพราะฝีมือเรา บ้าจิง"
"เออ...ไม่เป็นไร"ฉันพูดไม่ออก ก็ได้แต่เงียบ แต่สังเกตุอีกครั้ง พระเจ้า! เขาจับมือฉันอยู่ ต้องสงบสติเอาไว้
เรามาอยู่ในห้องพยาบาล เขามองหน้าฉันและส่งสายตาขอโทษมาตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ดวงตาสีดำช่าง...
"เสร็ดแล้วค่ะ คุณลาสเลนด์"ครูกระแทกเสียงใส่ฉัน
"ขอบคุณครับ"แทนที่ฉันจะเป็นคนพูด เขากับพูดแทนฉัน พอตอนจะออกจะห้องพยาบาล เขาก็ยังจับมือฉัน ฉันไม่เคยอยู่ใกล้เขาขนาดนี่เลย ไม่เคยที่จะจับมือเขาด้วย
เขาอยู่ห้อง 2 ส่วนฉันอยู่ห้อง 4 ฉะนั้นเราจึงมาถึงห้องเขาก่อน แต่เขาตัดสินในว่าจะเดินไปส่งฉัน เมื่อเพื่อนสนิทของฉัน เห็นเข้า เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่มาถามว่าทำไม เขาถึงมากับฉัน แต่ฉันไม่ได้ตอบ เพราะอะไรก็ไม่รู้
"นี่เซรีน่า เรื่องฝันเป็นไงบ้าง"เธอถามฉันแล้วลงระดับเสียงตรงคำว่าฝัน ทำอย่างกับพูดเรื่องจะไปปล้นแบงค์
"ก็เรื่อยๆน่ะ ไม่มีอะไร"ฉันโกหก ฉันยังไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฉันอยากอยู่เงียบๆ ดื่มด่ำกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น ฉันดูฝ่ามือตัวเอง แล้วนึกว่าเมื่อกี๊มีมือของเขามาจับมือฉัน ชาร์ล็อทยังระดมยิงคำถามต่างๆมาใส่ฉัน แต่คำพูดเล่านั้นดูเหมือนเบามาก
"ชาร์ล็อท เอสลิ่ง"ครูประวัติศาสตร์เรียก"ถ้าอีกครั้ง เธอออกไปคุยกันนอกห้อง"
พอถึงเวลาเลิกเรียนฉันเจอปอ ฉันอยากจะขอบคุณเขา ฉันอยากทำแบบนั้น เขาเดินผ่านหน้าฉัน ฉันสบตากับดวงตาสีเข้มคู่นั้น ฉันกำลังจะพูดที่จริงฉันก็คิดว่าแบบนั้น แต่...แฟนของเขาก็เดินมาจิกตาใส่ฉันแล้วก็ลากเขาไป แต่ก็ช่างเถอะยังไงฉันก็ไม่กล้าพูดไปอยู่ดี
"เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอ"แม่ของฉันดึงผ้าห่มออกไป เฮ้อฉันอยากที่จะอยู่ที่นั้นตลอดไปเสียแล้ว เพราะเหตุผลเดียวเพราะที่นี่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆฉันขาดเขาไปไม่ได้จริงๆไม่รู้ทำไม แต่เราต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ต้องอดทนคืนต่อไปให้ได้
ฉันกำลังเดินเหม่อลอยทั้งๆที่เมื่อก่อนวิ่งแทบตายเพราะสายแล้ว สายแล้ว!!! ฉันจึงรีบเดินเร็วขึ้นเร็วขึ้น แล้วก็วิ่งๆๆๆๆโครม.….…..……………
"ขอโทดๆ"ชายผู้หนึ่งหันมามองแล้วทันใดนั้น พระเจ้า!!!นั้นมันไอ้ปอนี่ ตัวฉันร้อนขึ้นอีกแล้วเขามีท่าทีเหมือนคนนั้นเลยคนที่อยู่ในความฝัน นี้ถือว่าเป็นครั้งแรกในเทอมนี่ที่ฉันได้คุยกับเขาเลย
"อ่า..."คำพูดไม่ยอมหลุดจากปากฉัน เขาพยุงตัวฉันขึ้นโดยเร็ว
"สายแล้วนะแต่ไม่เป็นไรเราจะพาเทอไปห้องพยาบาล ดูสิหัวเขาทะลอกเพราะฝีมือเรา บ้าจิง"
"เออ...ไม่เป็นไร"ฉันพูดไม่ออก ก็ได้แต่เงียบ แต่สังเกตุอีกครั้ง พระเจ้า! เขาจับมือฉันอยู่ ต้องสงบสติเอาไว้
เรามาอยู่ในห้องพยาบาล เขามองหน้าฉันและส่งสายตาขอโทษมาตั้งไม่รู้กี่ครั้ง ดวงตาสีดำช่าง...
"เสร็ดแล้วค่ะ คุณลาสเลนด์"ครูกระแทกเสียงใส่ฉัน
"ขอบคุณครับ"แทนที่ฉันจะเป็นคนพูด เขากับพูดแทนฉัน พอตอนจะออกจะห้องพยาบาล เขาก็ยังจับมือฉัน ฉันไม่เคยอยู่ใกล้เขาขนาดนี่เลย ไม่เคยที่จะจับมือเขาด้วย
เขาอยู่ห้อง 2 ส่วนฉันอยู่ห้อง 4 ฉะนั้นเราจึงมาถึงห้องเขาก่อน แต่เขาตัดสินในว่าจะเดินไปส่งฉัน เมื่อเพื่อนสนิทของฉัน เห็นเข้า เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรแค่มาถามว่าทำไม เขาถึงมากับฉัน แต่ฉันไม่ได้ตอบ เพราะอะไรก็ไม่รู้
"นี่เซรีน่า เรื่องฝันเป็นไงบ้าง"เธอถามฉันแล้วลงระดับเสียงตรงคำว่าฝัน ทำอย่างกับพูดเรื่องจะไปปล้นแบงค์
"ก็เรื่อยๆน่ะ ไม่มีอะไร"ฉันโกหก ฉันยังไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ฉันอยากอยู่เงียบๆ ดื่มด่ำกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น ฉันดูฝ่ามือตัวเอง แล้วนึกว่าเมื่อกี๊มีมือของเขามาจับมือฉัน ชาร์ล็อทยังระดมยิงคำถามต่างๆมาใส่ฉัน แต่คำพูดเล่านั้นดูเหมือนเบามาก
"ชาร์ล็อท เอสลิ่ง"ครูประวัติศาสตร์เรียก"ถ้าอีกครั้ง เธอออกไปคุยกันนอกห้อง"
พอถึงเวลาเลิกเรียนฉันเจอปอ ฉันอยากจะขอบคุณเขา ฉันอยากทำแบบนั้น เขาเดินผ่านหน้าฉัน ฉันสบตากับดวงตาสีเข้มคู่นั้น ฉันกำลังจะพูดที่จริงฉันก็คิดว่าแบบนั้น แต่...แฟนของเขาก็เดินมาจิกตาใส่ฉันแล้วก็ลากเขาไป แต่ก็ช่างเถอะยังไงฉันก็ไม่กล้าพูดไปอยู่ดี
